Pelgrimstocht dag 69.

Zaterdag 13 juni 2015. 

Deze hebben jullie nog tegoed want ik heb een nachtje bij de nonnen gelogeerd en die hadden geen internet.

Vandaag gelopen van Tossignano via Burgo Rivola en Brisighella naar Modigliana.

Gisteravond kwamen de heren van het Hostel het ontbijt van vanmorgen klaar zetten. Dat was wel even schrikken. Het ontbijt kostte 3 euro en daarvoor kreeg ik 4 appels, 2 perzikken, een pak koffie van 250 gram, 1 brood, 1 liter sinaasappelsap, een stuk leerdammer kaas, 3 bakjes yoghurt, 6 eenpersoonsverpakkingen jam en een pak philadelphia. En dat allemaal voor mij alleen. De heren hadden grote schik toen ik nogal onthutst reageerde. Dus na een stevig ontbijt en met het nodige voor onderweg ben ik vandaag goed begonnen. De route was redelijk goed beschreven maar leidde uitsluitend over onverklaarbaar begaanbare wegen, in feite slechts drooggevallen beekbeddingen. Er waren zeer veel hoogteverschillen en regelmatig sta je dan ook met je ene voet 30 a 40cm hoger of lager dan de andere. Veel rolling stones en die zijn ook al zo prettig. Kortom routes die alleen maar kunnen ontstaanin de zieke geest van sadistisch brein.Het leidt bij mij af en toe tot voor een pelgrim, en niet alleen voor hem,  onwelgevoeglijk taalgebruik. Ja, het leidt zelfs af en toe tot moordneigingen maar gelukkig is de auteur van de route niet in de buurt.Ondanks alles ging het echter redelijk voorspoedig maar dan weet je bij deze schrijver dat er iets gaat gebeuren. Ik liep dus over onverklaarbaar begaanbare wegen in een zeer dichte beboste omgeving en steeds verder van de bewoonde wereld, grotendeels zeer zwaar klimmend en dalend. Ik had al zo'n vijf kilometer gelopen en volgde op aanraden van de gids route 705. Op een gegeven moment zou ik dan bij de ruine van een aristocratisch huis komen en een informatiebord. Daarna moest ik verder op een duidelijk aangegeven andere route, namelijk route 507. Geloof het of niet maar ik kwam kapot maar redelijk voorspoedig bij de bedoelde ruine. Maar ja, van een duidelijk aangegeven  andere route was geen sprake. Daar sta je dan, kilometers van de bewoonde wereld in een volstrekt onbekend dicht begroeid bos maar met geen flauw benul van waar je bent en waar je heen moet. Weliswaar met een kaart en routebeschrijving maar in die twee heb je geen enkel vertrouwen meer. Je hebt vier richtingen die je op kunt gaan maar daar vallen in principe twee vanaf, namelijk de richting waar je vandaan gekomen bent en de route 705 die je volgens de bescrijving niet meer moet volgen. Beide andere richtingen probeer je dan ook voor een paar kilometer maar op beide routes is geen enkele aanwijzing of zo te vinden. Dus ga je weer terug om toch maar route 705 te volgen. Je weet dat dit niet de goede route is maar het is wel een gemarkeerde route en die zal vroeg of laat wel ergens toe leiden. En dan zie je wel verder. Uren in het bos rondgelopen en uiteindelijk kom je dan bij een halfverhard pad. Dat geeft enige vorm van blijdschap. Immers een pad wordt alleen maar aangelegd als dit min of meer regelmatig wordt gebruikt. Zo'n pad leidt dus ergens heen en je moet altijd naar beneden. Een eerste teken dus van beschaving. Bijna een kilometer verder kom je zelfs bij een huis, weliswaar onbewoonbaar maar toch. Er volgen zelfs nog een paar huizen, duidelijk bewoond, maar geen enkel teken van leven.. Maar er zijn dus duidelijke tekens van een bewoondecwereld. Uiteindelijk moet je dan toch ergens terecht komen. En dat gebeurt dus ook en geloof het of niet, het is zelfs nog het dorp waar je naar toe wilde. Kapot en uren later dan verwacht besluit je dan dat dit deel van de route volstrekt onbetrouwbaar is en besluit je om dan maar een stukje met de bus te gaan, en wel naar Brisighella. Aangekomen in Brisighella besluit je dan om een start te maken met de etappe van de volgende dag en tot je opluchting is de beschrijving van die route goed en ook zijn de wegen redelijk tot goed begaanbaar, weliswaar steeds klimmend en dalend maar begaanbaar. Ook moet je steeds in een brandende zon lopen met niet of nauwelijks schaduw. Onderweg dan ook een paar keer een paar liter water gehaald bij woningen waar wel een teken van leven was. Aan het eind van de dag moet je dan natuurlijk alle geklommen kilometers in een keer weer dalen. , vaak 10% of meer en dat is niet prettig. 5% dalen is redelijk ontspannend lopen, 10% isslopend. Gesloopt kom je dan ook aan in Modigliana om daar te ontdekken dat de plaatselijke hostel is gesloten wegens werkzaamheden en dat beide andere overnachtingsmogelijkheden vol zitten. Meestal is dan de lokale kroeg een oplossing. Daar zit meestal nogal wat lokale kennis. Dat zal in Italie ook wel zo zijn maar ja, Italia solo, dus je moet eerst maar eens duidelijk zien te maken wat je wil. Uiteindelijk lukt dat met behulp van twee klanten waarvan de een gebrekkig Engels en de ander gebrekkig Duits spreekt. En ineens is er een oplossing. In het stadje is een nonnenklooster en zij hebben een of twee kamers voor dit soort situaties. Dus in het klooster mijn intrek genomen en s'avonds met een groep meegegeten. Ook grepen een paar nonnen mijn aanwezigheid aan om eens wat Frans te kletsen. Modigliana is een zeer leuk stadje waar veel te ontdekken valt. Dit was het dan, morgen zien we wel weer verder maar ik ga in ieder geval een flink stuk afsnijden.